Əl-Kindi, Eynşteyndən 1100 il əvvəl, yəni 800-cü ildə nisbilik nəzəriyyəsi ilə məşğul olmuşdur. Əl-Kindi belə demişdir:
"Zaman cismin mövcudluq müddətidir, zamanla təyin olunan və ölçülən sürət və yavaşlıq da hərəkətin nəticəsidir. Məkan, zaman və hərəkət bir-birindən asılıdır, göyə qalxdıqca insan ağacı kiçik görür, endikdə isə böyük görür".
İslam alimlərindən Cabir ibn Xəyyan kimyəvi maddələri 4 qrupa ayırmışdır: uçucu maddələr, uçucu olmayan maddələr, yanmayan maddələr və mədənlər.
Cabir ibn Xəyyanın bu tədqiqatı müasir kimyanın banisi sayılan Antuan Lavuazyeyə yol göstərmişdir.
Tibb və əczaçılıq üzrə İbn Sina və Zəkəriyyə əl-Razi kimi alimlər insan anatomiyası və bir çox xəstəliklərin müalicəsinə aid yeni izahlar vermişdir. Tarix və coğrafiya sahələrində isə əl-İdrisi, əl-Həməvi, ət-Təbəri və bir çox İslam alimləri mühüm elmi nailiyyətlər əldə etmişlər.
11-ci əsrdə İbn əl-Heysəm xüsusilə optika sahəsini yenidən qurmuşdur. "Kitab əl-Mənazir" (Optika kitabı
