Ä°STANBUL AÄžLIYOR
Trende biletsiz sevdâlar vardı
Vagonlar kaçaklara göz yumarlardı
Aksada yüreklere kar pınarları
Sevdanın arkası var ardı bahardı
İstanbul ağlıyor sen ağlıyorsun
Hadi git git artık [sevdiğin bekliyor] ne duruyorsun
Yolcular hep kaçak bizse tutuklu
Gözler ağlıyor tutkulu çocuksu
Yıldız avlarım göğün mavisinde
Her dem bakışlarını gözlerinin deryasında
Pusu duran ellerimi sana tuzaklarım
Her tetik düşürdüğünde gözlerin ölüme az kalır
Yalnız gördü ya gelir bende kalır yalnızlık uzar geceler
İstanbul’a yağmur yağar karla karışık
Karı ayıklar yağmur kokularını alırım koynuma
Ot koyarım göz ucuma anlarım yine yangın yine hasret
Yıkanan istanbul’dan düşen payıma
Bi de yüzünün giderken ki ıslaklığı
Gül damlası düşmüş ateş yurduydu
Dağlara dil uzatan narlı kuyuydu
Yağsada gönüllere gam geceleri
Ceren yarasında aşk [dert] büyütürdü
İstanbul ağlıyor ben ağlıyorum
Hadi kalk gel artık dayanamıyorum
Yolcular geldiler sen yoksun içinde
Yüreğim can veriyor acılar içinde.
Söz: Tunay BOZYİĞİT
(ANADOLU’NUN SESİ-SAMSUN / YAKAKENT-2008)
